پوچ

بیا بی رحم باشیم، آدمها را برای خودشان نمی خواهی ، برای حس تاییدی که به تو میدهند میخواهی . برای هر آدم سکه های معتبر ، آن بخش از وجودت را که میدانی تایید می کند رو میکنی و شیره ی اعتماد و تایید او را که گرفتی ، آدم بعدی ، سکه های بعدی...!
آدم ها را می خواهی که دستت را بگیرندو نگذارند توی تنهاییت غرق شوی ، که وقتی روبروی آیینه ایستاده ای هنوز آنقدر وجود داشته باشی که مثل همیشه دستت از تصویرت عبور نکند. آدم ها را میخواهی که از خواب های ترسناک بیدارت کنند. آدم ها را می خواهی که جنون از رگ دستانت بالا نرود و در شقیقه ات تکرار نشود...که گام کوچکت تا دیوانگی را طی نکنی چشم بدوزی به زندگی ....!بیا بیرحم باشیم ، معتاد ی به این کار ، به استفاده کردن از آدم ها برای خودت... برای اینکه تاییدشان بودنت را ثابت میکند . باور میکنی که هستی ، فضایی را اشغال کرده ای . چون روزی ، جایی ، آن که باید ، آنطور که باید تاییدت نکرده ، حالا شده ای کسی که دیگران را ماشین اثبات وجودش میبیند...در چشم های آنهاست که خودت را میبینی. بیا بیرحم باشیم چه روزی ؟ کجا قلبت را جا گذاشتی که اینگونه قصاوت در تو ریشه دوانده؟! قصاوت چیز پیچیده ای نیست! همین که روح آدم ها را نمیبینی و به بازی میگیری ، همین که چشمانت زندگی جاری در آن ها را نمیبیند ، همین هاست که باعث میشود ذره ، ذره یخ ببندی... بیا بی رحم باشیم...بی رحم شده ای!