یادداشت ها ...

تصویرت ذره ذره در چشم هایم آب میشود...زندگی از بن انگشتانم خارج میشود. به تصمیم رسیدم . مرگ را انتخاب میکنم ، نه برای اینکه داغی به دل دیگران بگذارم که امیدوارم با رفتنم جهان جای بهتری برای زیستن مردمان قوی باشد ، برای اینکه از این ضعف همیشگی رها شوم . ترسو ، فراری یا هرچه می خواهی بخوانم ، باید پاهایت تا سر حد مرگ سست باشد تا بفهمی چگونه افتادن یک قطره می تواند جهت استواریت را تغییر دهد ، باید تا بن جان پر باشی از احساس های متناقضی که سر هر کدامشان پیکانیست که به جانت فرو میرود ، باید...باید جای من باشی که میخواهم هرگز نیاید آن چنان روزی...
تصویرت را در چشم هایم مرور میکنم...چه بینهایت این تصویر را دوست دارم ، برای همین برای وداع با زندگی لحظه ای  سرشار از زندگی را برگزیدم...با تو دوست داشتن را چشیدم ، ببخش که طعم مرگ را باز با من می چشی...
تصویرت ذره ذره آب میشود ، آیینه میشود در دستانم که چشمان سرد و خالیم را میبینم . حالا دیگر خالیست ، مثل خانه ی متروک کهنه ای که در ها و پنجره هایش را باز گذاشته باشی و باد تهی کننده را بگذاری که درونش جلان دهد...صدای وزشش را میشنوم...صدای وزش ظلمت را...